Kafasında kurduklarıyla savaşmaktan yorgun düşmüş…
Çalışmayan bedeninde ağrılar çekiyordu,
Farkındaydı en zor işin beyin yorgunluğu olduğunun.
Geçte olsa yaşam acılarla birlikte öğretmişti.
Boşta kaldığı her anı düşünmekle geçiyor.
Çıkamadığı zamanlar yaşantıdan geri kalıyor
Ne kendini görebiliyor nede gelen sesleri…
Hayatın ikilemlerine sıkışıp kalıyordu.
Dönüp geriye baktığında gerçekten bir mutluluk bile göremiyordu.
Her sevincin sonu hüsran…
İnsanlara imrenmekten kendine bakamaz olmuş,
Onların gittiği yolların cazibesini hedef bilmişti.
Geriye kim bakardı ki zaten…
Öndekilerle olan meşguliyeti yanına bile kör etmişti.
Kendine bakmayı unutup mutsuzluğa talim olan nicelerden biriydi oda.
Özenilen olduğunu bilmeden,özenerek geçen hayat.
Kendine geldiğinde insanlar, vakit mezara yakın oluyordu.
Zaman tükeniyor,
Gençlik yok olup gidiyordu.
Ne zamanın kıymeti biliniyor, ne tokluğun
Paylaştıklarımız olmak zor geliyordu.
Buyrulanı değil de
Bildiğini sandığını yapmanın hezimetini yaşıyordu insan
Zamanın sonunda.
Dönüp örünü film gibi seyrettiğinde fark ediyordu,
Elindekinin hep bir fazlasını istemekle geçen ömrün nasılda yokluktan ibaret olduğunu…
Görüyor,
Görmekle kalıyor.
Yerinden bile kımıldayamıyordu.
Vaktiyle kulağına asmadığı sözler geliyor aklına..
Hepsinin geldiğini görüyor,
Gençliğinin acizliğinde eziliyordu.
Önüne bakmanın ne boş olduğunu anlıyor,
Geriye bakmaya ne gücü yetiyordu, Nede kendi..
İş işten geçiyor fakat kimse görmüyordu.
Varlık savaşının mücadelesinin bir sinekle bile yok olacağını bilmiyordu insan…
