Vuruyor..

Oturup duruyorsun karanlık odalarda

Soyutlamaya çalışarak kendini insalardan

Kaçıyorsun yeni acılardan,

İçinde ki acıya daha çok yakalanarak

Bulamıyorsun ne derinliğini hayatın

Ne başını umudun

Ne sonunu acının

Çözemiyorsun evlerini

Duruyorsun yerinde

Sen duruyorsun da

Durmuyor darbeler

İniyor tek tek kalbine

Vuruyor tek tek bedenine

Her vuruş bir evre

Her acı bir olgunluk

Bekliyorsun nerede bitecek

Nerede son bulacak çöküşler

Durmuyor zaman ama

Sen duruyorsun

Kalması gerekenler bile bile bir bir kaçarken

Sen sadece izlemekle yetiniyorsun

Akıyor zaman

Aktıkça iniyor darbeler tek tek

Ne zaman nasır tutar kalplerde

Ne zaman hissizleşirim düşüncesi sarıyor her saniyeni

Kanıyor yaraların

Durmuyor zaman

Sabahlar akşam

Akşamlar sabah oluyor da

Ne acılar duruyor

Ne de O…

                   Sen koşsan da peşinden

              Gidene yetişmek mümkün olmuyor..

lazımdı..

Saatin sabahın nuruna yaklaştığı zamanlardayız. Dünya ehli uykusunda dinlendirirken pislenmiş bedenlerini, bizler pisliklerimizi kusma çabasına girenlerdeniz.

 Mutluluğu bulma arzusuyla yanmaya başladığımız bu arayışı insanda yapmamız ne büyük hata zinciriydi.

 Sabahın nuru.. çoğu kişi bilmez bu saati bazen farkında bile olmaz cağrı yapılmadan kulağa..

Sevgiliyi düşünmekten yorulan beyinler

Uykunun uğramadığı bedenler

Kan çanağı olmuş gözlerle karşılanır davet

Gelmiştir sabahın nuru

Senide bekliyordur.

Su lazımdır arınmak için kötülüklerden

Kurtulmak için dünyadan su lazımdır

Davet geldi abdest lazımdır…

Niyet lazımdır sevgiyi verene

Selam lazımdır saygı belirtisine

Huzur lazımdır bizlere

Sevgiyi verene acıyı bile güzel kılana şükür lazımdır.

             

Yol

Gittiği yol mu daha emin kılar insanı

Beklediği mi ?

Vardığında mı bulur en saf sevinci

Gelende mi ?

Bekleyiş mi daha acıdır, gidişler mi ?

Sorular ardı sıra sıralanır

Kahvenin bol insanın yok olduğu geceler de

Yalnızlık oyun oynamaya başlar

Yüzler belirir olur duvarlar da

Kelam akar zaman yine de ilerlemez

En büyük sırdaşın olur seni bir başına bırakan duvarlar

Bir kez daha onayların Hz. Yusuf’un sözünü

‘’Ben hiç yalnız olmadım,hep beş kişiydik ben ve dört duvar’’

Bir giden olur duvar

Bir gelen

Bir sen anlatırsın

Bir o dinler

Dışarıdan gören delidir derde

Sen en akıllı zamandasındır.

Seni bırakmayan dört duvar

Acıların tek şahidi

Mutluluk bilmez onlar…

Mutlu olsak ne arayalım gecenin nurunda yalnız başımıza…

Kahve kokusu yükselir,karışır havana

Sen bir daha içerlenir

Bir daha kurarsın canını yakan en güzel hayalleri

Giden yolunu çoktan almış olsada

Acı bize kardeş

Umut fakirin ekmeği diyor kağıtlar

Umut ve hayaller ile geçiyor uykusuz geceler

Az uyku zekiliğe delil diyenlere inat aptalca acılarla boğuşuyor insan

Kalp atıyor ama nerede ?

Zaman kimin yanında ilerliyor doluca ?

Bizde akan sadece neden acı ?

Acı bize kardeş

Biz acıya yoldaş

Gidiyoruz her gece sabahlara

Umut ve hayallerle

Bir bakıyoruz Emirgan dayız

İstanbul’u izliyoruz

İstanbul bizi izliyor imrenerek

Bir bakıyoruz Florya sahilde insanlar bize gıpta ediyor

Yapışmışsın elime kimse bakmasın bana diye

İstanbul ve istanbulun aşıkları izliyor bizi nede güzel yakışıyoruz sokaklara

Bitmiyor hayaller

Vakıftepede yapıyoruz düğünümüzü

Bütün davetliler imreniyor bize

Dünya imreniyor bize

Hayallerin ucu bucağı yok

Yeter ki güneş düşman olmasın bize

Normal insan maskesi düşmesin yüzlere

       Hayallerin yok ucu bucağı

     Hayaller umutlar istekler bizim

      Biz yazıp biz yönetiyoruz mutluluğu

  Acı bize bu yüzden kardeş

Bu yüzden kıldık mutluluğun namazını

Uzak

Uzaktan izlemekle yetiniyoruz bazen hayatı

Uzaktan mutlu

Uzaktan zengin

Uzaktan aşığız biraz hepimiz

Ya çok korkuyoruz reddedilmekten

Ya da cesaret hapı henüz bulunmadı

Uzaktan mutluyuz

Oynayan çocukları izlerken

Kavga eden insanlara merakla bakarken

Uzaktan zenginiz biraz biraz

Zenginleri anarken

Hayaller kurarken

Onları eleştirip yerlerine geçerken…

Uzaktan aşığız biraz hepimiz

Konuşmaya korkarak

Gitmeyerek yanına

Haykıramayarak içimizdekileri

Konuşamayarak özgürce

Uzaktan aşığız

Gülmesiyle gülen

Üzülmesiyle kahrolanız

Uzaktan biz iyiyiz de

Bizi uzaktan izleyenler iyi midir ?

                       Göz hep uzakları aramakta

                              Bundandır yakına kör oluşumuz…

Çay,Kalem,Kelam

Çay,Kalem,Kelam

Yazıyoruz

Yazmaya çalışıyoruz

Kalem elimizde

Çayımız deminde

Acı yine bedeni zorluyor

Dışarı çıkaracak yollar lazım

Yok artık menfaatsiz dostlar

İçimizde büyüyor

Tohumlar tüm zerremizde

Acıyla birlikte lal oluyor beden

Kalem geliyor akla

Yaz diyor yaz rahatla

Başlıyoruz boş sokak boş kaldırımlar

Onsuz geçen gecelerden

Onsuz uyanılan sabahlara..

Bakıyorsun mutluluk hiç..

‘’Oysa tek dilekti mutluluk’’(sagopa kajmer)

Kim aldı nereye sakladı onu

Kim çaldı kim düşman bize

Çocukluğumuzla birlikte geride mi kaldı masumane gülmeler

Büyüyünce yasak mı sebepsiz sevinçler

Ağlamaklı gözlerde mi yaşam

Yaşamak başlı başına acı kervanı mı

Kervana mutluluk almak çok mu para?

Dünyalar kadar açsak kollarımızı

Bu kadar seviyoruz desek de gelmez mi ?

Gelemez mi ?                            

Acının kardeş olduğu bedende                    

Mutluluğun namazı

Gelmeyecek

Sabahın bulunmadığı zamanlar

Düşüncelerin satranç oynadığı

Gözlerin meşkuliyet

Ellerin bir el aradığı sabahı olmayan geceler

Soğuk olmayan havalarda bile üşünen

Yalnızlık dolu zamanlar

Gökyüzünde ki yıldızları saydığın

Aya onun yüzünü yerleştirdiğin

Yaprak seslerinde onun sesini bulduğun geceler

Her gölgeyi o sandığın

Her ışıkda onu aradığın

Kaybetmişliği en derinde yaşadığın geceler

Ekmeği ağzından düşüren martı gibi çaresiz

Gidenin dönmeyeceğini bilerek geçen geceler

Sabahlara uyanmaya korktuğun

Büyük yatakda küçük düşler

O gitti

Gelmeyecek

Gelemeyecek

Ama sen

Gidemeyecek

Bekleyeceksin  bir ömür

Çaresiz, yorgun, aç, susuz

Kuş olup uçmak

Zamanın durduğuna inandığın günün ortasındasın

Aynı yerde, aynı masada ama onsuz

İşgal ettiğin tüm yerlerinde istanbul’un

Onunla bir anı

Onunla bir yaşanmışlık

Heryer O

Her insan O

Her soru sen

Her cevap O

İki kişilik cevaplardan vazgeçemediğin zamanlar

Anıların ağır geldiği

Kaçış planlarının santim santim işlendiği zamanlar

Gitmek gerektiğinde bile o olmuş bir beden

Onunla atan bir kalp

Onu isteyen düşünceler

Artık öğrenmişsindir

Zaman ne olursa olsun

O sende olduğu her vakit acı senin bir parçan olacaktır

Kaçtığın yer ucu bucakta olsa

Yanı başından atamayacak

Yokluğunda var olacak

Onu yaşamaya devam edeceksin

Yolda,denizde,uykuda

Her gecenin sabahında

Gözünü kapadığın an seni bulacak

Açmamak için direneceksin

Sonsuzluk cazip gelecek

Yavaş yavaş öleceksin

Ölüm fikri benimsenecek

Ona kavuşmak için her yol hak

Her yol O olacak

Bilecek, Gideceksin

          Yar yeter ki çağırsın

    İnsanoğlu kuş olup uçmasınıda bilir.

Sadaka

Cam silen çocuğu görmezden gelecek kadar kör oldu mu hayat ?
Sadakayı bilmeyecek kadar çahilleşti mi?
Allah seni sevdiğine bağışlasınlara kalmadımı ihtiyaç ?
Sevdiklerimiz yanı başımızdan gitmez mi oldu ?
Yada sevmeyi mi unuttuk
O’nu sevmeyi
Yari,Anayı,Babayı sevmek
Nerede kaldı sevdiklerimiz
Sadakalar nerede
Bir hayır duamız nerede?
Aç olanı doyurmak nerede ?

Akrep,Yelkovan,Çay

Saat gece yarısına vurmaya başladığında

Akrep ile yelkovanın yarışı biter

Zaman biz acı cekelim diye çoğalır,akmaz

Saatleri saydığın dışı dolu içi boş gündüzlerden

Saniye saydığın baştan sona yalnızlık dolu gecelere..

Zaman durmuştur bir kere

Seni oyalayacak tek şey acı düşüncelerdir artık

Bide senin çabalarına rağmen seni terk etmeyen sinekler.

Ne garip değil mi onlar bile birden çok

Herkesin bir eşi var bizim yok…

Aslında acı olmayışından çok, olduğundan dolayı…

Herkes yalnızlıktan dert yanar ya

Aslında yalnızlığın gelişi bile çokluktan

Seversin birini deli gibi

Annen gibi

Ekmek gibi

Çay gibi

Belkide kimseyi sevmediğin gibi seversin

Hayatının her saniyesini onunla doldurur

Her kareye onu yerleştirir

Çayın deminde bile onu bulursun.

Bütün olursun

Bir olursun

Bilmezsin,düşünmezsin hiç gidişi

Unutursun yarını

Unutursun ölümü

Tekmiş gibi

Akrebin yelkovanı sevdiği gibi seversinde

Unutursun pili

Unutursun gidişleri

Sonra alırlar senden onu

Bir başkası,bir kaza,bir sebep

Gider işte kalırsın yalnız

Gider işte bir sineğe imrenir olursun

Dünya durur

Zaman durur

Ama sen duramazsın

Her kare hayal olur

Her çay o olur

Her gelen o sanılır

Her gidende o…

Bilirsin gideni tutmak mümkün değil

Bilirsin ama çabalarsın

Kazırsın tırnaklarınla amaçsızca

Çabalarsın

Ama bilirsin gideni durdurmaya güç yetmiyor.

Gidişin ardından kalırsın yalnız

Bu yüzden sende gidemezsin

Bilirsin artık acı,sıcak çaya benzemez

Bilirsin acı merhemle dinmez

Gidemezsin kalırsın

Yalnız bir başına

Karelerde yaşarsın hatıraları

Gittiğiniz yerlerde

İçtiğiniz çayda

Bilirsin giden dönmez

Bilirsinde sen gidemezsin…

Biz Neyiz

Yalnızlıktan delinmiş çoraplarız aslında biz

Doğru ütülenmemiş pantolon

Kırışık gömlek

Hazırlanmamış yemek

Soğuk yatak

Huzursuz gece

Uykusuz zaman

Günaydınsız sabah

Hepimiz biraz yalnızız

Biraz gitmiş

Biraz gidilen

Hepimiz biraz çaresiz

Geçmişte yaşayan

Geleceğe kör olan

Hepimiz biraz ağlamaklıyız

Aklımıza düşen en güzel zamanlarda

Hepimiz biraz çocuğuz, okul çıkışlarında

Biraz masumuz hepimiz, yokluk vaktinde

Biraz kızgın

Canımız yandığında

Hepimiz bir eksiğiz

Hayatın bir sillesin de

Hepimiz birer çaresiz

Hepimizi toplasan belki etmeyeceğiz bir

Ama sen gel

İki kalp oluruz tek bedende

Ağlarız  birlikte

Güleriz de

Var oluruz büyümeye

Birliğe

Hayata

Bir oluruz sevmeye sevilmeye

Yalnızlığın betimlemelerinden kurtuluruz

Mesela kahve raflara kalkar

Çayı sereriz ortaya

Mesela ben demlerim

Sen Ali Ural okursun bana

Ben dinlerim

Bir daha severim

Bir daha acır canım…

Fert

Ne yapmak için yaşıyoruz

Ne yapabilmek için

Ekmek olmak için mi aslanda

Aslan olmak için mi…

Çabalarımız hayallerimize mi endeksli

Hayallerimiz mi çabamız kadar

Sormak eylemi bize mi ait

Yoksa hayat başlı başına bir soru cümlesi mi

Hayatı neresinden yakalıyoruz

Canımız ne derece yanıyor

Özeniyormuyuz gökte salınan martıya

Onun çabasına imreniyor muyuz

Aslandan aldığımız ekmeği ona atmak için çok mu çabalıyoruz

Fırlattıklarımızın arasında başka neler var ?

Dertler

Umutlar

Hayaller…

Onlarıda yok etmek mi istiyoruz

Çabamız mı yetmiyor

Gücümüz hayata küçük mü kaldı

Olamıyormuyuz

Toprakda solucan

Suda balık

Olamıyor muyuz

Dört Dörtlük insan

Bir şiir olamıyor muyuz Atilla İhan’dan

Olamıyor muyuz

Bir evlat

Bir fert

Bir anne

Bir baba

Olamıyor muyuz

Mutluluk için atan bir kalp

Mutsuzluklara inat

Hucurat

Hayat ‘Ben’ kavramlarından başka bir şey değil

Oturuyorsun yalnızlığa

Dert sen

Acı sen

Keder sen

Senden başka yok

Senden başkası umrun dışı

Bir terk ediş,ediliş kör ediyor bizleri

Bir yerlere bombalar düşmüş

Yavrular

Analar

Babalar ölmüş

Umrun dışı

Sen sadece kendi acındasın

Olumsuzluklar çevrelemiş dört bir yanımızı

Beden bir ıssız ada

O yok

Bu gelmedi

Şu nerede…

Tüm sessizler nerede ?

Nerede soğukda mendil satanlar ?

Bizler nerede ?

Adamıza insan kabulu yok mu ?

Ne türden şartları var vizelerin..

Bu körermeler neden ?

Neden yıkıyor en ufak depremler

Temelleri mi zayıf attık

Çalmalarımız mı vardı malzemeden

Nerede kusur

O nerede

Biz nelerde

Ne diyordu bir kesitte

‘’Hani biz kardeştik bir birine kenetlenen

Hani hucurat suresinin 10. Ayeti’’

  Vesselam..

Şah..

Ne için

Neden

Ve nerede yaşıyoruz?

Kendimize mi mücadelemiz

O dediklerimize mi ?

Neden hiç ben için yaşayamıyoruz ?

Neden hep onlar ?

Onlar ne der

O öyle

Bu böyle

Nereye kadar ?

Bu hayatın bizi nerede

Şahı unutmuş

Piyon derdine düşmüşüz.

‘O’nların umurunda değilken

Neden bizde hep başrol oynuyorlar?

Neden bu kaygı, serzeniş ?

Nereye kadar O olacak ?

Nereye kadar biz hiç  ?

Mezar ?

Orada bir başımıza kalınca mı ?

Kahramanı belli olan hikayelerde diğerlerinin önemi nedir ?

Yusuf ile Züleyha’dan başkasını kim bilir ?

Şems ile Mevlana’dan

Seni senden başka kim bilir ?

Kim değer verir ?

Şimdi bırak elinden piyonu

Şaha odaklan

Şahı şah yapana.

Vesselam…

Açlık

Bir çocuğun masumca ağlamasından ibaretti hayat

Açlık….

Dünyada ki bütün döngünün üstüne kurulduğu sebep..

Aç kalmamak için çalışmak

Avlanmak..

Yaşamak için her şeyin çözümü açlığı gidermek…

Yemeğe acıkmak

Suya

Temiz havaya…

Ya sevdaya ?

Sevdaya da acıkır mıydı insan ?

Bir çocuk annesizlikten ağlamaz mı ?

Ya biz ?

Sevgisizlikten

Yalnızlıktan

Üzülmez

Ağlayamaz mıyız hiç ?

Sevginin açlığı neyle doyar?

Diner mi, yoksa hep mi açız ?

Beden açlığı bir yerde elbet son bulur da

Sevgi nerede?

Açlıktan 1 ay

Susuzluktan 1 hafta sonra ölüyor ya insan

Sevdasızlığın ölümü ne zaman ?

Ne zaman dinecek

Ne zaman son bulacak

Büyüyünce mi?

Ölünce mi ?

Mektup

Mum ışığında geçen gecelerden gelen sabahta

Yolu gözlenen postacı..

Mektup gelecek yardan sıladan

Mektup gelecek içinde ömür

İçinde mutluluk yazan

Göremeyip bilmediğimiz

Duyup dinlediğimiz yıllar

Mektup gibi bekleyemediğimiz

Telefonumuza gelen mesajlar

Yazımı günler

Yazımı mum ışığında nice gecelere sığdırılmaya çalışan bir sayfa

Mektup kadar olamıyor günlerimiz…

Zaman mı yıprattı sevdaları

Sevdalar duyduklarımız da mı kaldı ?

Kulaktan kulağa geçerken bize sadece ismimi kaldı ?

Sevmek kısmı kimde kaldı ?

Nerede bıraktık düşünmekten uyuyamadığımız geceleri

Onunla uyanılan sabahlar nerede

Bıkkınlık mı geliyor bizlere

Yoksa her şeye sevda mı der olduk

Nerede sesine şiirler yazılan sevda

Nerede uğruna nefisler durdurulan

Nerede kaldık biz

Hangi zamanda

Sevda nerede kaldı

Sevdalılar nerede