O'na esir

Hiç uykudan kaçan oldunuz mu ?

Yastığın boğazınızı gırtlakladığı

Yorganın el ayak bağladığı anları çaresizce yaşayan…

Düşüncenin tüm bedene hüküm ettiği anlardan kurtulmanın mümkün olmadığı…

Bir esirden daha esir olunun vakitlerin esiri..

Yokluğun mecbur bıraktığı,var olmanın sadece bedenen olduğu vakitlerde, insan daima bulunmak istediği yerde…

Her şey ‘o’ an her şey görmek istediği

Tüm dünyayı düşman gören gözlerin altında ki çaresizlik.

İnsan yalnız geldiği bu dünyada alışık olması gerekirken bile yalnızlığa karşı ne kadarda zayıf.

İhtiyacı olmayan şeylere ne kadarda tutsak

Var olmasına sebep olanlardan ne kadarda uzak.

Bir kitapta okumuştum;

‘İnsan uzaktakileri hayal etmekten yakınına kör olurmuş.’

Hangi gözlük düzeltirdi bizi ?

Uzaklardan önce yakınların geldiğini ne öğretirdi ?

Kaybediş ?

Terk ediliş ?

Elindekilerden hiç gitmeyecekmiş gibi emin olmak

Bu dünyada sonsuz yaşamın olduğuna inanmakla eş değer…

At artık at gözlüklerini

Sebeplerini gör

Yanındakileri

Düşünce elini tutanları gör, hiç bırakmayanları..

Uzakları sadece bakanlar görür.

Uzaklar bizi görmek isteseydi

Uzaklık olmazdı.. 

Tutan olurdu, beraber yürüyen,

Gülen olurdu bizimle.

Gülmemize neden…

E(k)mek

Sen hiç fırından ekmeğin nasıl çıktığını gördün mü ?

Parasını verip kolayca aldığın şeyin ne büyük emekler harcanarak oluştuğunu bir bilsen...

Herşey en ince ayrıntıyla yapılır.

En ufak maddenin bile fazla kaçması yada eksik olması ne kadar değiştirir, saatlerini verdiğin emekleri ne çabuk çöpe çevirir.. 

Sevgide işte böyle birşey.

Önce bakışları sunuyorsun,

Karşılıklı un ve su gibi

Sonra kelimeler ve akan zaman ekleniyor 

Tuz gibi.

Hamur oluşuyor sevgi gibi

Sevgi doluyor kainata...

Katkı girmiyor içine

Tadı saf ve doğal oluyor.

Doğru söz ve erdemle başlayan aşk gibi

İşin içine karıştımı katkı

Çıkıyor tez vakitte ortaya

Aldatılmaya gelemiyor kimse

Yarım kalıyor

Ekmeğin kokusu

Sevginin büyüsü

Yarım kalıyor bir hayatın öyküsü...

Herşey yerindeyse

Pişmeye başlıyor ekmek

Olgunlaşmadan sonra

Koku yayılıyor dükkana

Sırada bekleyenler telaşeli

Aşıkları görenler gibi heyecanlı..

Ekmek iyiyse iyi çıkıyor dışarı ve kavuşuyor bekleyenine

Sevindiriyor sofraları

Yani sevgili..

Temel iyiyse, sonuçlarıda, yaşantısıda tıpkı ekmek gibi oluyor.. 

O doğurdukça biz yeşeriyoruz

           Girmesin katkılar araya

Bozulmasın masum düzen

Bir olsun bütün olsun

Nar gibi kızarsın sevda

Bulutlarda sen..

Yudumladığım çayda bile sen vardın

Senin kokun

Senin sıcaklığın

Çayı sevdirenim...

Çayımı alıp kitap okumak İstanbul'un tüm gürültüsüne rağmen.. 

Sevmediğim balkonundayım

Elimde senden kalanlardan bir kupa.

En sevmediğin demlilikde eşlik ediyor bana,

Senin demleyemediğin çayım.

Tek dostum gökyüzü

Ve oyuncağım bulutlar.

Takılı veriyor gözüme bir kuzu

Bilirim nede çok seversin

Ardı ardına geliyor kaplumbağa, araba, sen...

Herşey sen ve sana benzeyen...

Okumak fikri rafa kalkıyor da

Kitap hala baş karakter.

Birlikte okumalarımızdan kalan güzel arkadaş

Seni izlediğim kitap üstü zamanlar.. 

Kaldıramıyorum o yüzden seni izlememde emeği olanları... 

Seni izlemek İskender Pala'dan da

Emrah Serbest'dende cazip geliyor...

Zora ki sevdiğim ne çok şey var

Bize tutunmama yardımcı olan.. 

Sende kalmama eşlik edenler şimdi nede güzel arkadaşlar..

Bulutlarda gidiyor yavaş yavaş 

Sinemada yanmaya başlayan ışıklar gibi.

Bitti diyor bugünde bitti mutluluk.

Kalanlarla yeniden tutunmaya çalışıyor insan

Yarının umut dolu ışıklarına.

Ya gelirseler artıyor, umut aşığın veli nimeti..

Sustu(kustu) gökyüzü

Usulca oturduğu bankın üstünde

Akmaya yüz tutmuş gözyaşlarına engel olmaya çalışırken,bu derece üzülmek için ne yaptığını sorgulamaya çalışıyordu.

 Anın duygu yoğunluğundan çıkıp, düşüncelerini temizleyip sakinleşmeye çalıştı. Gözyaşlarına sebep olanın aldığı çantasından bir sigara çıkarırken bir damla yaş akıttı üstüne, ıslanınca daha ağır olur dedi ve çekti içine.. Derin bir nefes gibi gözüksede, acı dolu yılları hapsetti ciğerlerine, boşa akan zamanları.. Ne ciğerleri dayandı buna nede fazlasına nefesi...

 Umursamaz bir edayla geri bırakırken dertleri düşünme eylemine meyillendi. Hatalar neydi ? Nerede durmam nereye dönmem gerekiyordu. Sigarası biterken usulca etrafına bakındı. Yeşile eşlik eden çocukları izledi. Onlarla çocuk oldu.

Düştü 

Kalktı

Tekrar ağladı.

Yere attı sigarasını, başını vucüdun dünyanın yükünü yükleyen gözyüzüne kaldırdı.

Yağmur yağacaktı sanki.. 

Dünyada eşlik edecekti ağlamasına.

Sanki biz senin yanındayız dik dur diyordu kararan bulutlar

Sonra asıl hatasını farketti.

Yere attığı izmaritin etrafta, o masum çocukların içinde ne büyük bir kir olduğunu gördü. Kendi derdinin içinde bıraktığı gibi...

Uzakdan bir hiç, yakından bir dev gibi

Aklına geldi herşey

Zaman durdu o anda

İlk duygusallığını hissetti

İlk ağlayışını

İlk yaktığı sigaranın öksürüğü geldi aklına

İlkler birike birike ne büyük çöp yığınları oluşturuyor dedi.

Eğildi izmariti aldı sanki bir acısı yok olmuştu o anda

İçinde ki çöplüğü buldu ve ufakran büyüğe düşünmeye başladı. 

Doğruldu derinden bir ya Allah nidasıyla

Artık içinde ki çöplüğu temizlemeye kararlıydı.

Ölçtü biçti yürürken kedilerle

Her yaşantının olumsuzlukları geldi aklına

Sorunsuz kimselerin olmadığını farketti.

Dertlerin derecesini...

Şükür dedi

Bunada şükür

Bekleyenlerini bildi ve bekletmemek için gitti..

Yenilerini bulmak için birşeylerin...

Akar gider zaman..

Geçmişti yıllar yerde ve gökte

Birtek onda birgün bile oynamamıştı. Zaman hala ogün an hala arkasına son bakışı.

Normal insanlar 3 yıl yaşlanmışlardı hayatlarında.

1 gün saymadığı 3 yılda 10 yıllar gitmişti ömründen.. 

Giderken ruhunu almıştı.. Son bakışındada içinde kalan birazcık yaşama sevincini.. 

Hayat ömür yaşam herşey oydu.. Gitti bir insan yok oldu. Hiç oldu. O gittide gidilen gidemedi yerinden.

Olduğu yerde saydı. Bedeni yollar katetsede onun olmayan dünyada, aklı hep orada kaldı.

Geldi gitti tekrar geldi.. Gelmeyeceğini bildiği halde her gelişinde yinede yılmadı.. Son saniyeler hariç o anları yaşadı her gelişinde.. Göndermedi hiç biryere bıraktırmadi ne yanından ne aklından.. Giden olmadı gönderende.. Sözünü tutan oldu. Son nefesime kadar sen olacaksın sözünü hergün milyonlarca kere tekrarladı. Gideni unutmadı ruhsuz bırakılan bedenine hapsetti ona tutundu. Belki özlerde gelir umuduyla direndi. Direndiği her saat yıl her dakika asırlar gibi oldu ama yılmadı bekledi. Yeni sırdaşlar buldu kendine. Onun izlerini taşıyan herkesde onu buldu onu tattı onu yaşadı.. Sokaklara sordu kuşlara ağaçlara yollara.. Mecnunu olmuştu aşksızlaşmış dünyanın.. Umudu olmuştu gelecek bir neslin.. Örnek olmuştu anlamını yitiren cümlelere ama kendine bir çare olamaıştı.. Kendi kendine gidiyordu ölüme.. Ölmek değildi zor olanda onsuz gitmek ona bakamadan gitmek acıtıyordu canını.. Terkediliş diyemiyordu buna. Yarım kalıyordu. Tutunuyordu seven sevdiği ile beraberdire.. Direniyordu geçen dakikalara inat. Beklemekten yorulmuyordu özlemekten... İnsanların anlamsızlıklarından yoruluyordu. Garip görmelerinden. Bilmiyordular onun zenginliğini.. Servetini... 

Bekliyordu o.. Giden kendi hayatına devam ederken. O gidişe gelmeden yaşamaya devam ediyordu. Bekliyordu ama biliyorduda...

Kalk yaşamaya

Kalk dedi adam

Kaybettiğin düşüncelerini,

Özgürlüklerini geri toplamak için

Kaybolan zamanı kazanmak için.

Hataları toplayıp daha güzel bir gelecek için kalk.

Dikleştir bedeninle birlikde gururunu..

Yorulmuşken susan ayaklarınıda konuştur artık.

Kaldır ellerini çalışsın bileklerin

Varolmak için kalk ayağa

Gidenin arkasından döktüklerin sadece kendinden götürdü

Gidenden bişiler alma vakti artik...

Kalk kendini bul yolunu bul dünyaya boş ağlamaya gelmediğini gör. Dikil dahada dik olmak için. Yıkılmamak tekrardan en ufak acıya...

Bırakmamak için tutunduğun dalları,

Yaşam sıvın akarcasına akan göz yaşlarını durdur. 

Canından giden canları geri çağırma zamanı artik

Zaman artik cana can katmak...

Gidenler yolu bitirdi kalk hadi

Kalk ve bul nedenini hayatın

Acının,gidenin,gideceğin...