Açsın Çiçekler

Gel diye bağırmak var
Gırtlağını yırtarcasına
Bazen hayallerin içinde
Bazen uykularda
İçinden en yüksek tepelere çıkıp haykırmak
Gidenin arkasından...
Gitmemesi için
Gittiği yerden dönmesi...
Sessini kısarcasına,yok edercesine mesafeleri
En içten duyguları katıp içine gel demek.
Sonucu bilerek biraz
Biraz umutlar içinde..

Fikrime

Geceyedir kırgınlığım biraz

Biraz güneşe

Biraz korkutan Ay dedeye

Birazda kendimedir.

En çok fikrime

En çok zikrime

Kendimedir kızgınlığım.

Duruma alışamayan

Yokluğunda anlam bulamayan…

Soğuk

Soğuk

Ensenden damlayan su tanesi gibi

Açtığın camda titreyen için gibi

Soğuk

Derecelerin alakasının olmadığı

Güneşin işe yaramadığı

Giydiğin kıyafetlerin anlamsız olduğu

Soğuk

Ateşler içinde yanarken bedenin

Selam

Hayatın durduğuna şahit olduğum zaman,
Ummadığım anda ki bakışın
Korkularımda ki kavuşmam
Ömrün bittiğine inandığım anın selamı
Kaybolduğuna inandığım vaktin bilinişi
Yok olduğuna inandığım gelişin
Sen diye kazıdığım her duvarın sana şahit oluşu
Seni anlattığım yolun güzelliğine selamı

Bahar

Garip sancılar

Yorgun zamanlardan geriye kalan düşlerin habercisi

Etraf eksikleri göz bebeklerine batıran türden

Ve ben şehrin ıslak ve boş sokaklarında yürüyen bir avare

İnsanlar sonbahara laf üzerinde hep aşık

İnsanlar yağmura hep sevgi besleyen

Bugün sevgi belirtileri süslüyor

Şehrimizin sokaklarını

Bugün etraf sözlerin aksine bomboş

Bugün bir başımayım senin sokaklarında

Senli düşlerin siyah karanlığında

Bugün meçhulüm biraz

Biraz yoksunum dünyadan

Biraz viran olmuş şehir edasında

Biraz umutlara tutunmaya çalışan bir kahraman

Bugün senim baştan aşağıya

Islanmadık tek zerrem kalmadı

Ayak uçlarımda bile seni hissediyorum bugün

Bugün tüm benliğim ile sen…

Gökyüzü ilanlarda bugün

Bugün şehrin sokakları isyanlarda

Bugün kör olmuş dünya

Derdi görenler ıslanmakta

Bugün biz vakti artık

Bizi var etme

Bugün siz vakti birazda

Avuç içleri semada

Bugün ayrılık var sokaklarda

Fazlaca özlem, fazlaca hasret

Bugün ben varım bu sokaklarda

Senden uzakta

Senden kaçmakta

Beni bulmakta

Bugün ıslanmakta bedenim fazlaca

Ruhum yolculuklarda uzaklarda

Arayışta ruhum fazlaca

Arayışta gözlerim ufuklarda

Ve ben bugün hiçim kaçanların bıraktığı sokaklarda…

Hane

Altınlar saçılıyor bu sabah
Heryer sarısı bol olan kızıl dolu
Doğanın müziği son sen yankılanmakta sokaklarda
Uyuyanlar bu âna ölü
Uyuyanlar acıdan yoksun.
Dert sofrası kapattırmıyor gözleri
Ruh hayatı yaşamaya doymamış
Düşünce en derin mağaralarda şuanda
Düşünce başlı başına bir düşman bir askeri...

Ân, cam dolu yolda yürümek yalınayak
Ân şimdi geçmişin yara izi...
Beden  yastığa gömülmüyor bu sabah
Bu sabah toprak ev sahibi
Günü aydınlatan kuş sesleride yok oldu
Kargalar sardı dört bir yanımı
Önüm arkam akbaba
Acizlik yorganı ısıtıyor bedeni
Kan ter içinde düşünceler kelepçe
Beden şimdi işkencede
Bilinçsizlik bir idam
Beden şimdi bir mahkum
Geçmişin hapishanesinde

Güvenmek

Korkularımın adıydı güvenmek
Yarıda bırakılmak
Eksik kalmak
Hiç olmak...
Sırtımı dayadıklarımın eksikliğindendi düşüşlerim
Bir bacağını kaybetmiş sandalyeler gibi..

Hayat başlı başına bir tırmanıştı yukarıya
Merdivenleri adımlayarak
Yolları koşarak
Tepeleri tırmanarak
Sevdiklerim en iyi ekipmanlarımdı
Güvenliğin bol olduğu...
Kullanmadan bilemezdi insan malın kalitesini
İnsanın acizini
Yaşamadan göremezdi...
Tırmandığım tepede kopan bir ipin
Aciziyetindeyim bu sıralar
Düşmek ölüm
Tırmanmak kurtuluş
Düşmeye izin
Tırmanmaya güç yok...
Asılı kaldığım noktada biten umut tohumumla
Ecel kapısını bekliyor
Azraile sevgi besliyorum.
Ya gelirselerin hayali
Gelmeyeceklerin gerçeği ile...

Çayın demi...

Dört bir yanım hüzün duvarları ile örülü
Ne sen anlıyorsun halimi
Ne aynalar
Maskeler durumların en iyi idarecisi...
Maskeler sahte birer hayat artık bizlere
Baktığım aynalar bile O
Duvarlar
Deniz
Gökyüzü O
Çayın demi
Şekeri kaşığı O
Ben O
Sizde O

Maske O  aslında
Hayat O
Benin küllerinden doğan bir O
Anka misali
Yaşam sadece kavuşmak için bir çırpınış
Ben acemi bir yüzücü
Ben batmak üzere olan bir beden
Yılana sarılmaya yüz tutmuş
Ben bir ölümlü artık
Azraili kendi olan
Ben bir hiç artık
Başlı başına O olan

Biz-sizlik

Düşünmeden durabilmeye çalıştığım bir gece
Yalnızlığın simgesi
Sakinliğin adresi
Dünyalığın karardığı
Kalbin ve beynin dinlenildiği acı dolu vakitler...
Kalabalıklarda da yalnızlık çekenlerin sığındığı
Yastıklar
Yorganlar
Duvarlar
Ve kimsesizlerin evi gökyüzü
Dışarıyı gören heryer evin en güzeli
O’nu hissettiren heryer en özeli
Korkuların var olduğu
Kendinden eminliğin bol olduğu aminler...

Sabredenlerle beraberiz
İsteyenlerle
Dilimizde aminimiz kavuşmak
Dilimizde yakarışımız O
Hasret kaldığımız çehreler şimdi duvarlarda bir kare
Anlar eşlik ediyor bizlere
Bir de sesinden bile rahatsız olduğumuz
Tek dostumuz sinekler...
Özlemlerin adıydı geceler
Rüyada kavuşmanın arzusu
Sensizliğin ânı
Bizsizliğin vakti...
Kanatsız bir ruh şimdi bende ki
Senden öteye gidemeyen...
Kanatsız bir ruh şimdi
Bizden beriye gelemeyen...

Son Demler

Derin düşüncelerin bile yetmediği bir ayrılıktı bizimkisi
Gidişin geride tek bir zerre bırakmayacak kadar ağır
Hatıralar hatırlanamayacak kadar eskimişti
İnsanoğlu düşünebilen bir hayvan iken
Yaşanmışlıkların çokluğu bunuda alıyordu elimizden
Yılların eskittiği bir bahar akşamındayım
Meskenim hatıraların son demleri
Yer sen olmayan
Yer beni almayan
Yer bizi bilmeyen...

Hayalini yerleştirdiğim İstanbul yok artık
İstanbulda yok olmuş ya neyse..
Kız kulesi laçkalaşmış
Aşiyan bir şarapçı  barınağı
Vakıftepe kaçamakların tepesi artık...
Masumane sevdaların yok olduğu bir zamandayız sevgili
Avuç içlerinin rafa kalktığı
Parmak uçlarını  anlamsızlaştığı...
Yine sensiz bir kışa özenmiş bahar akşamındayım
Hatıraların yok olduğu
Benim var olamayacak kadar hiç olduğum

Yine bir sensizliğin kalbimi zorladığı gecedeyim sevgili
Bir yanım ölümün kavuşması ile yanarken
Bir yanımda acının hazzına koşmaya can atıyor...

Öncü

Yarısında terkettiğim çok yol oldu benim
Beraber yürüdüklerimin güvensizliğinden...
Hayatı aksamalarla öğrendi insan
Gidenlerin
Gelemeyenlerin
Gelmeyeceklerin
Her aksaklık bir yarımlık oldu hayatta
Bir eksiklik
Bir hiçlik...
Acı dolu yolculukların kahramanıydı her insan
Mutluluğa aç toplumun bir zerresi
Arayanların baş karakteri...
Arayanın bol bulunanın az olduğu bir günden
Merhaba dünya
Kelimelerde herkes şah
Herkes acı içinde arayan
Yollara çıkarken kaybolan...

Korkuların esir aldığı bedenlerin öncüsüyüm bugün
Sabahlar sadece rutinleşmiş bir sebep
Yaşamak sadece geceleri anlam kazanan
Gerçeklik sadece ucu bucağı olmayan hayaller...
Oyuncusu eksik bir filmin finalindeyim bazı gecelerde
Ne yazmaya mecalim kaldı
Ne oynamaya yeteneğim
Rol yapmalarda kesmiyor artık düşünceleri
Kendimi kandıramayacağımı da öğrendim
Yapmacıklık acılara göre değil artık biliyorum
Sensizlik hiç eksik olmayan bir yara izi
Dikiş tutmayan
Kaybolmayan
Acı başrol hayatın köşelerinde
Maskeler çok para acizliğin alamadığı
Ben şimdi bir kimsesiz en kalabalıklarda
Ben şimdi hepten sensiz yalnızlıklarda
Hayallere yer kalmadı acılardan
Düşünmeye engel oluyor birşeyler hep
Düşünememek ne büyük eksiklik gecelerde...
Ölüm ne güzel gecelerde
Kavuşmak ne acı...

Üşüyorum

Yalnızlığın beynime oyun oynadığı zaman boldu

Hayallere inanır bir hale gelmiştim artık

Kafamda dönenler gerçeğe yansıyalı

Sensizlik dolu kaç ömre bedeldi?

Seni benden ayıran toprağın üstündeyim bu gece

Yerin altındakileri unutalı çok oldu

Gökyüzü manzarası var ufuklarımda artık

Umut besliyor yaşantımı

Ufuk besliyor parmak uçlarımı...

Gidenlere gözümü kapatmayı sayende öğrendim

Gidenlerin hiç gelmediğini de...

Gelenlerinde elbet birgün gideceğini

Hayat yalnızlıktan ibaretti artık

Hayallerden öteye geçemeyen mutluluklar

Ufuklarda kaybolan onlar

Onları aramaktan köreren bizler

Zaman şimdi hiç vakti soğuk günlerde

Üşüyen parmak uçlarıma kendi nefesimde yetmiyor

Sigarada yok...

Nefesim kesiliyor

Gücüm gidiyor

Üşüyorum

Ne soba ısıtıyor 

Nede anılar

Beden sevgi ile sarılana ihtiyaç

Sevgi dünyada hiç olmayan

Ben şimdi bir çaresiz hasta

Ölüm karşısında saygı duruşunda

Kavuşmanın karşısında...

öldü sevda

Derin düşüncelerin bile yetmediği bir ayrılıktı bizimkisi
Gidişin geride tek bir zerre bırakmayacak kadar ağır
Hatıralar hatırlanamayacak kadar eskimişti
İnsanoğlu düşünebilen bir hayvan iken
Yaşanmışlıkların çokluğu bunuda alıyordu elimizden
Yılların eskittiği bir bahar akşamındayım
Meskenim hatıraların son demleri
Yer sen olmayan
Yer beni almayan
Yer bizi bilmeyen...
Hayalini yerleştirdiğim İstanbul yok artık
İstanbulda yok olmuş ya neyse..
Kız kulesi laçkalaşmış
Aşiyan bir şarapçı  barınağı
Vakıftepe kaçamakların tepesi artık...

Masumane sevdaların yok olduğu bir zamandayız sevgili
Avuç içlerinin rafa kalktığı
Parmak uçlarını  anlamsızlaştığı...
Yine sensiz bir kışa özenmiş bahar akşamındayım
Hatıraların yok olduğu
Benim var olamayacak kadar hiç olduğum

Yine bir sensizliğin kalbimi zorladığı gecedeyim sevgili
Bir yanım ölümün kavuşması ile yanarken
Bir yanımda acının hazzına koşmaya can atıyor...

Kusuyorum artık

Susuyordum artık

Lal olmuş bir bedenden ibaretim

Söylemek oldukça anlamsız

Acılar sadece kendimi yakıyor

Anlattıklarım sağırlaşmış

Susuyorum artık

Kalbimin çığlıkları eşliğinde

Aynı hali yaşayanlar anlıyor beni.

Nede güzel susuyoruz

İfade edecek güç kalmadı dilde…

Kelimeler yetersiz

Tasvir etmeye lugat çaresiz

Susuyorum artık

Ne ben anlatabiliyorum

Ne dinleyen anlıyor

Bir demlik çay alıyorum yanıma

Yine tuzu fazla gelmiş.

Yine fazla ıslandı parmak uçlarım.

Susuyorum artık

Nefes almak bile anlamsız….

Son duman

Durdu

Aşık olduğu şehrin pis havasından derin bir nefes aldı.

Tüm zerrelerini dolduran pislikle başladı düşünmeye.

Bu kadar zor anları yaşayacak kadar ne yapmıştı?

Değer vermenin sonu neden hep hüsrandı diye düşündü durdu.

Oturduğu bankı yatağı yaptı.

Sigarasını şömine

Hayallerini yorgan...

Ve başladı derin ama cevapsız sorulara

Her soru bir düşüşün çelmesiydi

Her düşüş çamurlu bir yol

Hayat sonu gelmez bir uçurum...

Cevap bulamadıkça yoruldu

Yoruldukça daha da sıklaştı nefesleri

Sigara en büyük arkadaşı

Gökyüzü en büyük dostuydu.

Anılardan film yaptı

Aşık olduğu şehrin yalancı güzelliğinde

Başrol olmak hiç istemedi.

O'nu görmek fikri her şeye bedeldi...

Durdu

Ömrünün sonunu düşündü,

Sigarasından son bir duman alarak...

İzler

Geçmiş..

Şimdi bir ayna karşısında

İzleyip durduğum yara izi

Her bakış bir hatırlayış

Her dokunuş

Anıyı biraz yaşayış

Geçmiş

Hatıralarla daimi başa dönme

Sıkılmadan tekrar tekrar yaşama hissi

An bile ona koşmak.

Yara izi taşımak gibi hatıralar.

Kimse görmese

Senin körleşemediğin

İçeride başladığı andan beri kanayan

Nice dikişlerin bile engel olamadığı..

Geçmiş

Gözü kapamanın bile yitiremediği

Geçmiş

Hiç geçmemiş

Geçmeyen izler gibi…

Aynaya bakmak yerine

Hatıralara bakmak gibi.

Dün

Dün gitti

Bugün varla yok arasında garip bir soru

An hayatın omuzların yüklediği belirsizlik

Geçmiş geçmeyeni, bitirmiş

Gözler acının aynası

Yaş yara izleri

Gelecek artık uzak ihtimal

Yok edemediğin anlar birer perde gözlere...

Etrafı görmene imkan yok.

Sevgi bizle güzel değil artık.

Sevgi başlı başına tek taraflı

Sen şimdi acı bir hatıra gözde ki gibi

Ben yeni acıların ev sahibi

Ben şimdi misafirperver

Acı yüzsüz misafir

Ben şimdi bir aciz

Şimdi kimsesiz...

Geri ver

Umuda yolculuğumun adıydın sen

Zorluklarla çevrilmiş hayatımın Fatih’i

Kaçışlarımın gardiyanı…

Açlıktan gelen arayışımın çaresi

Bulamadığım ekmek.

‘Umut fakirin ekmeğiydi’

Yaşamın ve yaşatmanın zorlaştığı

Acıların galip geldiği karartılarda

Aydınlıktın.

Yol gösteren umudun adıydın sen.

Hayata küsmüş bir çocuğun çikolatası

Ağlayan bir bebeğin anası

İlmin başlangıcının hocası

Yarının habercisiydin sen…

İnanmanın zaferi

Doğacak sabahın güneşi

Kendini kaybetmişin yoluydun.

Yaşama tutan eli

Seven kalbi

İsteyen ruhu…

Bendin sen.

Beni bana geri veren.

Duygu

Sustu bazen

En şiddetli bağırmalarıyla

Konuşsa kimse anlayamayacaktı

Sustu.

İçinde ki hüznü ifade etmeye

Gücü yoktu,

Anlatacak kelimeleri de

Bazen bu sebepten farklı dillere yönelmeyi bile istedi

Sustu

Karşısındakilerin umursamazlığını bilerek

Dost görünenin yokluğunu görerek…

Sustu

Gezdiği diyarlarda bir iz aradı

Aynaya baktığında gördüğü

Katranlaşmış bir yüz aradı durdu.

Buldu

Gözleri buluştuğunda.

Sustu

Ama dili sustu

Göz yılların tüm birikimini

Saniyeleri yıla çevirerek kustu.

Bildi aynı duyguyu paylaşanların

Acıya kardeş olduklarını

Gördü                                    

Dünya üzerinde bir başına olmadığını

Rahatladı

Kendini anlayan bir kulun daha olduğunu bilerek

Sevdi

Bilmişliğin ötesine giderek

Ve yazdı

Aynı duyguya hakim olanlara ulaşana dek.

Yürümek

Yürümek

Daha hızlı ve daha da uzağa

Yürümek

Ne yağmura yenilmek

Ne çamura

Sadece yürümek kaçar adımlarla

Ondan kalan her anıdan uzaklaşarak

Yürümek

Önüne baktığın her adımda

Ondan kalan bir anıyı bırakarak

Yürümek

Döndüğün her köşe başından

Geçmişi de unutarak.

Ve koşmak

Karanlıktan

Ağaran tan yerine

Ve bilmek umudu

Yarını, yarını vereni

Silmek geçmişi

Anıyı, arda kalanı

Ve bilmek sevdanın yok olduğunu

Ve yürümek şimdi daha da hızlı

Yalnızlığa...

Uçurum

Bir yanım derin uçurum yine

Heyelana uğramış bir arazi

Sular altında kalmış bir köy

Umutsuz bir avcı

Bir yanım sensiz yine

Ayrılığın ortaya çıkardığı bir garip

Yokluğun getirdiği bezmişlik..

Bir yanım sen dolu artık

Bedenim bir savaş yeri

Ben büyük gazi.

Ruhum en derinden yaralı

Takat hiç kalmadı

Ben bir başına bir dünya şimdi

Etrafı seninle çevrili

Ne ben olabilmek var artık

Ne de sana teslim.

Ben bir kimsesiz şimdi

Kimsesizler yurdu olmayan

Bir çaresizlik artık hayat..

Savaşın ortasında kalmış

Bir çocuk şimdi ben

Her taraf ölüm

Her yer sensizlik...

Kim ?

Nereye gitmeli

Ne taraf bize gerçeği sunacak

Kim gerçekleri en derinden fısıldayacak bize

Ve kim saracak oluşan yarayı

Çıkarsız yürümeye kim öncü olacak

Kim öğretecek sevginin karşılıksız

Çıkarsız e beklentisiz olduğunu

Cahil bir çocuk kimden öğrenecek.

Kim gösterecek biz gibilere yolu

Sorulara kim cevap verecek

Enfal 63’ü, İsra 13’ü kim belirtecek.

Kim tutacak düşeni

Kalkmalarda kim değnek

Bizi bize kim saracak

Dünü,bugünü,yarını

Umudu,hayali

Seni,beni, bizi

Kim bilecek

Kim sevecek

Kim saracak…

Işık

Özledim bir şehrin karanlık sokaklarında

Işığa muhtaç gözler gibi aradım durdum.

Bir kıvılcım bile yetecekti yönüme

Ama yoktu

Ne bir ışık vardı bu karanlık gece

Ne de sen ömrümde

Yollar vardı gidecek,

Ne yönü belliydi

Nede varılacak yeri...

Amaçsızca arıyordum,

Önümü görmekten yoksun...

Çabaların bile işe yaramadığı zamanlar

Ben varım

Hayaller var

'Umut tek güç'

Ama sen...

Umudun beslediği

Gecenin karanlık

Kalbin aydınlık olduğu birandayım

Kurak topraklara düşen yağmur tanesi

Her hayalin

Ben direnmeye çalışan mevsim meyvesi

Ben sana muhtaç bir adam

Ben umut ile büyüyüp olgunlaşan

Ben seven

Ama sevilmeyen

Karanlık şehir sokaklarında...

Sevdalar

Kilometreler nedir ?

Nerede anlam kazanır

Nerede sadece birer rakam

Nerede baştan sona acı...

Uzaklık ayrı şehirler ki

Ayrı kalpler midir ?

Kilometreler mi aşılması imkansız

Düşünceler mi ?

Kalbin uzanamadığı uzaklık var mı dünyada

Mekke ne kadar uzak

Medine

Kudüs

İstanbul...

Sevmek neden zor o vakit

Mesafeler neden baş kahraman

Hikayeler neden acı?

Kim inandırdı bizi bunlara

Görmeden de sevmenin yerini kim çaldı

Yada kim aldı kalbimizi

Beynimiz

Fikrimiz

Bizi bizden kim aldı?

Postacıyı bekleyen gözlere ne oldu...

Sevda şimdi hangi zarflarda...

An-Anı

Neresinde kalmıştık bizli hayallerin

Hangi umut tohumlarını ekiyorduk geleceğe,

Yarından emin.

Neleri değiştiriyorduk hayatımızdan

Ayrılmak fikrinden uzak,

Kaç karar almıştık.

Kaç baharlar geçirip bir kalmıştık,

An’ı bırakıp yarınlarda…

Gitmenin aklımıza gelmediği hayallerin başında mıydık

Yoksa her hayal bir parçamızı koparan mı

Tatminsizlik miydi bizi siz yapan.

Nedendi gidiş

Yok oluş

Bizi siz yapan neydi…

Aynı bahçede okuduğumuz kitapları kim aldı?

Kim aldı hayallerimizi

Seni benden kim aldı…

An’ı unuttuğumuz bir günün sabahındayım.

Hayallerim sende kaldı

Anılar bende…

Mücadele

Hayat hep umutsuzluk değildir insana...

Önemli olan tek nokta yakalamaktır.

Kenarından, köşesinden

Tutup da bırakmamaktır.

Savaşmaktır bir karış toprak için

Mücadeleden yılmamaktır.

Olumsuzluklardan korkup

Keşkelere gömülmemektir hayat.

Tutmaktır hislerini

Duygularını dinlemektir.

Kör olmaktır,düne

Sağır olmaktır.

Sarılmaktır hayat

Hayaller

Yine gelene

Gelmek isteyene...

Hatalardan ders alıp sevmektir.

Kaybolmaktır gözlerde

Bir olmaktır.

Aynı hayallerde başrol olmak

Arkana bakmadan yürümek

Ufka ulaşmaktır hayat.

Sevmektir hayat.

Acının seni sevdiği gibi,

Yeni geleni sevmektir.

Belirti

Uzun bir yolculuğun başındayım

Ne dönmeye yüzüm var

Ne ilerlemeye mecalim

Bıraktıklarım aslında hiç olmayanlar

Varacaklarım var mı o bile meçhul...

Başlangıç düz bir arazi

Ne sonu var

Nede sana dair belirti.

Varlık şimdi ihtiyacın ta kendisi

Hayal yaşama belirtisi

His bir ölünün ki kadar...

Mesafeler aşılmak için

Molalar isteksiz yolculara,

Hanlar sevdanın keyfekederleri..

Ben...

Ciğerimin patlamasına müsade eden

Soluğu sadece hızlı varabilmek,

Sana gelebilmek için kullanan...

Yollar dünya hali hepsi bir ayrılık

Ben tüketmeye yemin etmiş

Aciz bir âmade...

Sen aslında hiç olmayan,

Ben seni bende mecbur kılan.

Yollar bir acı hatıra şimdi,

Ben kaldırımdan ibaret...

Savaş Meydanı

Savaşlardan kim galip çıktı
Kim kurbanlarına rağmen gerçekten kazandım dedi
Kim emindi mücadelesinden
Kim bilirdi yarını
Kılıçlar mı daha keskindi meydanlar da
Sözler ki dökülen öfke ile dudaktan
Yarın savaşı seni mi galip çıkardı,
Ben meydanından
Mağlup olmanın verdiği esarete mi vurgundum
Yoksa duyduğum arzu savaşa bile kabul müydü?

Sen olmak ben iken
Biz olmak hangi savaşın ön hazırlığı?
Surlarını aşmaya hangi hazırlık yeterdi
Kaç kalem lazım gelirdi başkentine varmaya
Sana gelmeye
Biz olmaya
Tariflerin hangisi...
Yok olmak
Hiç olmak ne demekti bu yolda...
Kaybolunan
Hiç olunan
Sevdanın hiç ettiği zamanda
Ölümün bile tiye aldığı beni
Şehit mi sayarlardı
Kendi canına kıyan
Bir aciz
Bir deli
Bir aşık ?

Bekledim..

Gitti

Ne bir bakışı kaldı geriye

Nede tatlı bir tebessüme sebep olacak hatırası

Gitti

Biten sevgisi ile başlayan kurtulma hissine.

Sözcükler dökmeye çalışırken,

Bitti

Kulaklarını kapadığı seslerden

Söylediklerini duymayacak kadar küçülerek

Yok şimdi

Geriye kalacak hatıralarını bile bırakmamak için

Yükselttiği ses tonunda

Yürüdü

Umursamazlığını üstüne en nadide takı yaparak

Bilmedi

Her adımı bir acı hatıranın anası

Bir anının celladı olduğunu

Gitti

Gelmedi

Bilmedi

Duymadı...

Kaldım

Gitmedim

Bildim

Duydum...

Attığı her adımı

Söylediği her sözü

Nefret dolu her bakışı

En derin noktalarda biriktirdim.

İzledim

Son hatıraları benimseyip

Ömür boyu yaşamak, yaşatmak için

Ve gitmedim

Bekledim gelir diye

İzledim son hatıraları..

Ve sevdim...

Ve sevdim tekrardan sever diye

Ve bildim...

Seven sevdiği ile beraberdir…

Çentik

Sabahı gören kaç canız burada

Kaç ruh eşlik etmekte beden otururken

Hayaller hangi anıları tekrardan yaşamakta

Geçmiş geçmeyeli kaç yıl geçti,

Ömründen yüzyıllar götüren..

Vakit yine hangi hayalde güç kaynağı

Ben kaçıncı ölüm düşüncesinde

Kaç çentik atıldı sen gideli

Kaç kalem tükendi satır başlarında

Ölüme kaç secde kaldı

Bize kaç dua

Hangi aminim de ki göz yaşımdın

Özlemsiz geçen kaç rükum

Ben hangi cemrede unutmuştum bizi

Sen hangi yazı kış etmiştin

Hangi deniz donmuştu o gün

Hangi bulut canavar olmuş...

Gökyüzü ne vakit boyandı kızıla

Ruhum nerede siyahtı.

Sen hangi yok da beyazlandın

Hangi noktada kırmızı süsledi

Ben hangi zamanlarda kana susadım...

Sen hangi çıkmaz sokakların sonu

İsmin kimin hatırasında artık

Can ne kadarda anlamlı

Ölüm ne kadarda yakın

Biz ne kadarda ırak…

Sen hangi arşın zirvesi

Ben hangi toprakta karınca

Ben hangi buzulda son bulacak

Ne vakit arşta var olacak...

Ölüm ne zaman gelir

Sen ne zaman...

Ay aydınlık

... Kabus dolu bir uykunun daha sonu bu çığlık

Etraf zifiri karanlık.

Ben karanlıktan değil de düşüncelerden kör.

Oda bakmaya korkar olduğum ayın ışığı altında aydın,

Gözlerim onu görmekten aciz..

Hiç umurumda bile olmayan yer,

Yeri kaplayan halı

Halıyı yol edinmiş ruh.

Korku beni benden almaktan ziyade,

Bana veren.

Düşüncelerime boyut atlatıp yanında kılan

Hayaller senin başrolünde en iyi aşk filmi.

Gözlerim halı desenlerinde bile sen

Etraf beni sana veren...

Ellerim arayışını sigarayı bulana kadar bırakmıyor...

Bedenen iyi olmak artık rafta

Kalben ve ruhen sonsuz bir savaş

En büyük sukut iki satır arası...

Karanlık dosta engel

Avuntu ezberden ibaret,

Dil tekrar etmekten aciz

Kalp atmayabilse keşke...

Hayat umutsuzca var olan

İnsan umuda kelepçe vuran

Hayal tozpembelikten uzak artık

Işık sonu gelmez yollarda,

Umut ışığın ucunda…

Acizlik acının başlangıcı

Körlük manen bir ölüş

Umut körün parmak uçları

Hayat yataktan kalmak

Acı uyku

Sen yokluk

Ben, Sen

Ben yokluk... 

Sabahlar

Zaman O'na beş kalmadıktan sonra neye yarar.

Sabahın gelmesi kimin umurunda.

Akşamlar kavuşma olmadıktan sonra,

Acıdan başka ne verebilir ki?

Vakit yine yalnızlığın son demi

Acı annesinden koparılan çocuğun gözyaşlarıyla eş değer

Ve ben ruhunu ummanda bırakmış,

Önünü görmekten aciz bir beden.

Varlık taşımaya anlam bulamadıkça, yokluk.

Sabahlar rutinlikten öteye geçemeyen

Zaman onu bulmak için var olan sebeplerden biri

Ve ben arayışlarda kaybolmuşlardan...

Yoğun düşüncelerin dünyadan kopardığı anın ikindisindeyim

Her yer sen

Her yer sessizlik

Her yer bizi ayıran…

Ayrılığın ayırdığı bedenlerin toplandığı bir yer var mıdır?

Beni anlayabilecek bir göz

Onu bulacak bir el

Bir kalp..

Ve ben umutlar eşliğinde,

Her vakitte daha çok yok olan…

Hepimiz

Hepimiz biraz ortak dertten dosttuk aslında

Hepimiz biraz acıdan kardeş

Hepimiz hayatında biraz eksik

Mutluluklarında biraz fazla

Hepimiz biraz muhtaçtık

Dosta

Eşe

Yoldaşa

Ve hepimiz biraz muhtacız sana, bana...

Yarım kalanlarla büyüyor insanoğlu

Gözler hep olmayanda

Hep arkada

Önümüzü görmüyoruz hiç

Hepimiz geleceğe biraz âma

Hepimiz yanımızdakilere biraz sağır

Hepimiz acıya kardeş

Biraz olgun

Biraz kimsesiz

Biraz aciz

Ve hepimiz biraz yalnızız kalabalıklarda...

Ağlayamamak

Ağlamak mı zordu ağlatmak mı ?

Kendimi bildim bileli ağlamayı beceremeyen bir kulum.

İçinde volkanlar da patlasa

Dereler çağlayan olup da aksa

Yaş benim gözümde sadece birikmekle kalıp

Aşağıya taşmazdı.

Bir insanın şu hayatta başına gelen en berbat şeydir ağlayamamak.

Rahatlayıp hüznü dışarı atamamak...

Erkekler mi ağlamazdı

Yoksa en çok onlar mı ağlardı bilemedim hiç

Benim tek bildiğim ağlamakta,

Yemek kadar

Su kadar

Hava kadar

Aşk kadar ihtiyaç...

Bizim eksikliğimiz

Taşamayan volkanımız

İçimizi eriten

Her gün daha çok öldüren...

Lakin benim bu halimden daha kötü haller varmış.

Ağlayamadığın gibi ağlatan olmak...

O yaşların her damlasının sebebi olup

Her öfkesinde yer almak..

Her saniyesi hüzün, acı, keder

Ağlamadan, ağlayanı anlatamam ama

Bilirim.

Ağlatan olmak o volkanlarda yanmaktan daha beter.

Ölümün her darbesini alıp

Ölmemek

Acıyı daha da çok hissetmek

Ağlatan olmak eksik kalmak biraz

Biraz hissiz

Biraz yarım

Biraz ruhsuz kalmak.

Ağlatan olmak

Her damlada ölüp

Yeni gelenlerde bir daha ölmek

Ölüp ölüp dirilmek

Acıyı ta kaynağında tadıp lal olmak.

Ağlatan olmak aslında hepten yok olmak.

Sarılmak lazım

Gitmek lazım daha çok yere

Gitmek lazım daha uzaklara

Giderken de okumak lazım

Daha çok okuyup

Daha çok anlamak

Acıyı daha az tatmak

Mutluluğu kavramak kolundan,paçasından

Basit sebeplerden bile bıraktıklarımıza

Sarılmak lazım

Yakalamak bir köşesinden

Gitmemek için çabalamak lazım.

Kazımak lazım hayatın en derinini

En temelini

Mutluluğu gizledikleri yerden çıkarmak lazım.

Elimizdekilere sahip çıkmak

Değerini bilmek lazım

Yok etmemek lazım

Anları

Anıları

Yaşamak lazım hayatı

Gerektiği gibi,

Gerektiği yerden.

Var olmak lazım

Bir olmak

Bütün olmak için.

Yaşamak lazım,

Eldekilerle

Kıymetini,Değerini bilerek.

Mutlu olmak lazım,

Acıya,Derde,Kedere inat.

Gülmek lazım,

Hayata ve ona inat.

Beyaz Örtü

Arıyor insan;
Eskiyi eskimeyeni
Hep kalacakmış gibi tuttuğunu, 
Gitmeyeni... 
Eller ne kadar anlamsız 
Gitmek isteyeni zincirler bile tutamıyor...
Gitmek isteyen 
Büyük endamı ile son bakışı atıyor,
Acizliğine acıyor,
Sessizce gülüyor
Ve sana son acıyı yaşatmanın hazzı ile ilerliyor,
Sana kalacak olan günlerin kışına doğru.

Kar yağıyor artık senin şehrine
Hüzün yağıyor beyazlar da
Beyazlar masumiyeti örtmüyor artık
Beyazlar karanlık günleri daha da karartmaya geliyor.
Acıyla gelen karanlık günler
Ne garip değil mi gündüzler bile yok oldu artık
Güneş ısınma eyleminden başka işe yaramıyor.
Güneş sadece masumane bir bakış
Ve sen güneşini bile öldürürken sevginin
Ben çabalıyorum.
Ve sen giderken tüm güzelliğin ile
Ben hala gidişinde ki alaycı gülümsemeni
Tebessüm görüp
Dört elle sarılıyorum...
Sana
Senden kalana
Düne
Bugüne
Yarına...
Gelmeyecek kavuşmaya
Gidecekmiş gibi karanlığa
Gelecekmiş gibi aydınlığa...

Git(me)sek

Gitmek için yapılan her eylemin daha çok getirdiğini bilemez insan
Rahatlamanın hissi kaç milisaniye?
Kendini avutmalar kaç günde son bulur?
Varlığı ile anlam kazanan ellerin,
Değerini kaybettiğinde
Kaç ton ağırlık yer yüreğin?
Gidişlerin gelişleri neler götürdü bizden?
Hangi hayalleri şakağından vurduk?
Hangi hayalleri canlı tutmak için uykulardan olduk
Rüyalarda görmek için kaç hatimler indi umutsuzca
Gidenin farkına varmak,


Kaç yıl çaldı ruhtan ?
Git dediğimiz saniye süren eylemin
Acısını ömürlere yaymayı nasıl başardık.
Alışılmışlığın bunaltısına değiyor muydu acaba
Nerede tüketmiştik yıllara bedel saniyeleri…
Arkasını döndüğünde mi başlamıştı her şey?
Yoksa ondan kalanlarda yok olunca mı?
Yanındakilere körlük moda mı Dünyada?
Gidenlere hasret baharlar neye yarıyor?
Üşümeye başlayan eller kaç ton ağırlık yüklüyor omuzlara?
Hayat ne kadar zorlaşıyor?
Uyku nerede?
Varlıkta ki acıyı arar olup
Kavuşmayı umutsuzca bekliyor insan.
Hatimler iniyor, yakarışlar
Hayaller giriyor dünyana
Rüyalar ne kadarda güzel…

Biz Esir

Git demek geliyor bazen içimden
Git de kurtulayım dertten tasadan
Git de ne uykum yarım kalsın
Ne de yalnız başına kalan ben.
Gelişini dün gibi hala yaşıyorum anılarda
Sokaklar sen
Kaldırımlar ben
İnsanlar zaman


Geceler nede uzun
Ayrılık ne kadarda çekilmez
Zaman aşıklara ne kadarda düşman aslında
Saniyeler acıyla kardeş olalı kaç vakit geçti ?
Bizi bize getirtmeyenler ne çok…
Ne çok terk edilmişiz ufuklarda
Vakit ne çok ayrılık olmuş
Biz ne çok sevdalı
Sen sarıyorsun etrafı
Şiirler kelepçe bize
Şiirler bitmedikçe sen gidemezsin ya
Acı nede güzel dost kaldı bize.
Dost değil miydi doğruyu söyleyen
Acı en büyük dost…
Biz şiirlere esir
Biz sayfalarda tutsak
Gecelerin sokaklarında.
Biz Şiirler oldukça
Ben okudukça var da
Ya sen ?

Mesafe

Mesafeler neden hep ayrılığın habercisiydi ? 
Özlemek katlanılamayacak kadar zor muydu ? 
Gideni beklemek yerine terk etmek nereden türemişti? 
Sorularla baş etmeye çalışıyor insan
Çocukluk aşkıyla araya giren mesafeler ilişkinin bitmesinin
habercisi oluyordu...
Başlamadan özlem
Kafada bitiyordu her şey.. 


Sabır insanoğlunun tozlu raflarında
Arayıp bulmaya ne arzu var ne çaba
Nasıl gelmiştik biz bu hale ? 
Beklemeyi nerede kaybetmiştik?
Yollar ihanetin habercisiydi insanın gözünde
Güven yok olmuş bir vakit artık... 
Güveni gidilen her mesafede camdan dışarı atıp, 
Ne arkasından yolcu ediyor
Nede hatırlamaya tenezzül ediyorduk...
Zamanla her şey nede kötü değişiyordu.
Dedelerin anlattıkları masal oluyordu artık,
Kainatta yaşanması mümkün olmayan...
Vedalar bitişin habercisi değil,
Ta kendisiydi artık
Sevdalar şiirin mısralarından öteye geçemiyor
Hayatı geçmişte yaşamakla yetiniyorduk.
Satır aralarında her kayboluşunda zihin,
Tekrar ediyordu yeniden;
Aşk bitmeseydi,
Geçmişi değil, zamanı okurduk... 

Saya Valentine

Varlık Savaşı

Kafasında kurduklarıyla savaşmaktan yorgun düşmüş…
Çalışmayan bedeninde ağrılar çekiyordu,
Farkındaydı en zor işin beyin yorgunluğu olduğunun.
Geçte olsa yaşam acılarla birlikte öğretmişti.
Boşta kaldığı her anı düşünmekle geçiyor.
Çıkamadığı zamanlar yaşantıdan geri kalıyor
Ne kendini görebiliyor nede gelen sesleri…
Hayatın ikilemlerine sıkışıp kalıyordu.


Dönüp geriye baktığında gerçekten bir mutluluk bile göremiyordu.
Her sevincin sonu hüsran…
İnsanlara imrenmekten kendine bakamaz olmuş,
Onların gittiği yolların cazibesini hedef bilmişti.
Geriye kim bakardı ki zaten…
Öndekilerle olan meşguliyeti yanına bile kör etmişti.
Kendine bakmayı unutup mutsuzluğa talim olan nicelerden biriydi oda.
Özenilen olduğunu bilmeden,özenerek geçen hayat.
Kendine geldiğinde insanlar, vakit mezara yakın oluyordu.
Zaman tükeniyor,
Gençlik yok olup gidiyordu.
Ne zamanın kıymeti biliniyor, ne tokluğun
Paylaştıklarımız olmak zor geliyordu.
Buyrulanı değil de
Bildiğini sandığını yapmanın hezimetini yaşıyordu insan
Zamanın sonunda.
Dönüp örünü film gibi seyrettiğinde fark ediyordu,
Elindekinin hep bir fazlasını istemekle geçen ömrün nasılda yokluktan ibaret olduğunu…
Görüyor,
Görmekle kalıyor.
Yerinden bile kımıldayamıyordu.
Vaktiyle kulağına asmadığı sözler geliyor aklına..
Hepsinin geldiğini görüyor,
Gençliğinin acizliğinde eziliyordu.
Önüne bakmanın ne boş olduğunu anlıyor,
Geriye bakmaya ne gücü yetiyordu, Nede kendi..
İş işten geçiyor fakat kimse görmüyordu.
Varlık savaşının mücadelesinin bir sinekle bile yok olacağını bilmiyordu insan…

Sigara

Usulca oturduğu bankın üstünde

Akmaya yüz tutmuş gözyaşlarına engel olmaya çalışırken,bu

derece üzülmek için ne yaptığını sorgulamaya çalışıyordu.

Anın duygu yoğunluğundan çıkıp, düşüncelerini temizleyip sakinleşmeye

çalıştı. Gözyaşlarına sebep olanın aldığı çantasından bir sigara çıkarırken bir

damla yaş akıttı üstüne, ıslanınca daha ağır olur dedi ve çekti içine.. Derin

bir nefes gibi gözükse de, acı dolu yılları hapsetti ciğerlerine, boşa akan

zamanları.. Ne ciğerleri dayandı buna nede fazlasına nefesi...

Umursamaz bir edayla geri bırakırken dertleri düşünme

eylemine meyillendi. Hatalar neydi ? Nerede durmam nereye dönmem gerekiyordu.

Sigarası biterken usulca etrafına bakındı. Yeşile eşlik eden çocukları izledi.

Onlarla çocuk oldu.

Düştü 

Kalktı

Tekrar ağladı.

Yere attı sigarasını, başını vücudun dünyanın yükünü yükleyen

göz yüzüne kaldırdı.

Yağmur yağacaktı sanki.. 

Dünyada eşlik edecekti ağlamasına.

Sanki biz senin yanındayız dik dur diyordu kararan bulutlar

Sonra asıl hatasını fark etti.

Yere attığı izmaritin etrafta, o masum çocukların içinde ne

büyük bir kir olduğunu gördü. Kendi derdinin içinde bıraktığı gibi...

Uzaktan bir hiç, yakından bir dev gibi

Aklına geldi her şey

Zaman durdu o anda

İlk duygusallığını hissetti

İlk ağlayışını

İlk yaktığı sigaranın öksürüğü geldi aklına

İlkler birike birike ne büyük çöp yığınları oluşturuyor dedi.

Eğildi izmariti aldı sanki bir acısı yok olmuştu o anda

İçinde ki çöplüğü buldu ve ufaktan büyüğe düşünmeye başladı. 

Doğruldu derinden bir ya Allah nidasıyla

Artık içinde ki çöplüğü temizlemeye kararlıydı.

Ölçtü biçti yürürken kedilerle

Her yaşantının olumsuzlukları geldi aklına

Sorunsuz kimselerin olmadığını fark etti.

Dertlerin derecesini...

Şükür dedi

Buna da şükür

Bekleyenlerini bildi ve bekletmemek için gitti..

Yenilerini bulmak için bir şeylerin...

Damla damla

İzlediği yağmurda kaybolmak
Bazen de bir tek damlası olmak istiyordu
Gideni kendi başına bulmanın çaresizliğini
En yakınına bile aktaramazken
Kendi içinde uçsuz bucaksız savaşlar veriyordu
Yalnızlığın adıydı geceler
Bir başına yaşıyormuş hissi hep onunla...
Damla olmakta kesmiyordu artık
Yetişemiyor ulaşamıyordu amacına
Güçsüz düşmesi


Kuruyup gitmesi yakmıyordu canını,
Bulamayışın yaktığı kadar.
Giden arkasına bile bak(a)mazken
Her ufukta onu bulma hayali kavuruyordu bedeni
Damla yetmiyordu artık
Bulut olmak lazımdı.
Diyar diyar gezmeli
Bulmak için dolmalı
Doldukça taşmalı
Ona değebilme düşüncesiyle var olmalı... Yetmiyordu zaman
Vakit ayrılığa hiç gelmiyor
Her an onunla mesut bir şekilde yaşanıyordu da
Yağmur hep sürmüyordu..
Aynı solumanın bile verdiği mutluluklarda yoktu artık
Aynı toprakta bulunmakla yetinmek gerekiyor
Ona karışmak
Onunla olmak için yağmur olmak gerekiyordu
O olmak gerekiyor
Ona karışmak
Bir olmak
Beraber olmak
Her şey gerekiyor da onunla olan
Hiçbir şey gerçekleşmiyor...
Zaman akıyor da
Ölüm bir türlü gelmiyor…

Gelseler...

Duruyor zaman
Duruyor insan da
Ne acılar duruyor
Ne de hayaller
En etkisiz elaman olduğumuz uykular bile huzursuz.
Yakanı bırakmıyor kafandan silmedikçe,
Dertler
Acılar
Gidenler...

Gidenlere ne de çok takılıyoruz.
Her akıl veren bundan dert yanıyor da
İçini kimse bilmiyor.
Unut demek bilmeyene pek kolay
Bu yüzden sessizde kalıyoruz.
Susuyoruz
Duymuyoruz.
Görmemek için var gücümüzle direniyoruz.
Zaman geçiyor,
Geceler sabahı zorda olsa buluyor ama
Giden dönmüyor,
Gelen çare olmuyor.
Korkudan kaçtığımız geceler
Tek çare,
Tek kurtuluş oluyor.
Dualar gözle göremediğimizi
Uykuda görmeye adanıyor.
Acı geliyor ama gitmek bilmiyor...
Vesselam

Çok saydık.

Ayrılığın uğradığı akşamların ortasındayım

Bir yanım sevdaya,

Bir yanım korkuya teslim.

Her adım atış bir çelişki, her çelişki yeni  sorular, her soru belirsizlik.

Cevaplanmayan ne çok soru vardı aslında

Ne çok bilinmezlik

Ne çok bilmediklerimiz vardı.

Korkuları bedenlerde büyütüp nasılda esiri olmuştuk.

Her adımın hesabını verir gibi yavaştık.

Mutluluğu da kaçırıyorduk, onu vereni de

Kendimize ne çok zararlar veriyorduk, hayal dünyası kurmalarımız ile.

Pireyi deve yapmak nede güzel geliyordu,

Şükürsüz bu gecelerde.

Ne çok biliyorduk kendimizi de,

Ne kadar ufak görüyorduk sizleri…

Kulelerin bile tepesindeydik bazen

En büyük sorun biz

En küçük siz oluyordunuz.

Mesafeleri hesaplamak yoktu hiç niyette,

Eminlik gökyüzünde.

Kabulleniş her şekilde,

İsyan bol biçimde.

Yokluğun tasvirine harcadığımız zamanı bulmalara hiç katmadık.

Olduğu gibi kabullendik, her şeyi yok saydık.

Geleni görmek yok oldu, herkesi o sandık.

Her kalıba bir beden

Her bedene bir ruh saldık.

Bir oturup da kendimize

Neyin varı çok saydık.

İşte O'an

Otogardan kalkıyor can diyen

Son görüş son hissediş anları.. 

Bir daha göremeyecekmiş gibi elinde bulunduğu anı sonuna kadar değerlendiriyor.

Nefret ediyor ayrılık vaktini haber veren adamdan.

Bir ömür nefret ediyor hemde hiç tanımadan.

Gidiyor cana can katan

Bütün eksik bıraktıklar ile...

İstem dışı dur desede dudaklar,

Bir yandanda vedaya hazır gibi el sallıyor.

Biliyor aslında bu bir terkediliş değil ama korkuyor mesafelerden.

Yanında olamama korkusu yakıyor canı ve hiç bir ağrıya benzemiyor. 

İçi acıyor insanın, sanki giden yâr değilde içinden bir parça sökülüpte biniyor otobüse... 

Bildikleri korkutuyor belkide, zamanın kötülüğü... 

Biliyor mesafelerin sevdalara vurduğu darbeleri...

Burada başlıyor zaten ilk ayrılık

Yıpranan bozulan düzen ilk defa burada rahatsız ediyor, babasının annesine güvendiği gibi güvenemiyor.

İşte burada bitiyor...

Onun hislerine verdiği peşin hükümler..

Kendilerinide 'herkes' kefesine koyduğunda başlıyor ayrılık. 

Belli etmemek için mücadeleler versede,

Göz yaşları herşeyi seriyor ortaya, direnemiyor artik yer çekimine hiç bir hücresi

Yolun başında daha bitiyor kendisi, bitiriyor herkesi...

Korkularından korkan oluyor insanlar.

Bitirene attıkları suçları görmeden kızıyorlar,

Tutmuyorlar verilen sözleri

Yarım kalıyor...

Erken terkediyor güven tutulan tepeleri

Başaracağız nidalarında kaybediliyor,

Hayatın mutluluk olan devirleri.

Görmeden, haber bile alamayanlar böyle kalkıyor rafa,

Bitiriyor insan kendini kendi kendine.. 

Akıyor zaman

Geçiyor An

Ama bitmiyor yarın derdi..

O

Buluşmamıza kaç İstanbul sabahı kaldı ?

Güzelliği görmeye kaç asırlara bedel günler ?

Ne zaman doğacaktı güneş bizim için ?

Ne zaman aydınlanacaktı gözlerinle zihnim?

Ne zaman bakacaktım ben diye sana ?

Ne zamanlar ne zaman bitecekti ?

Düşünmek eylemini hayallerle birleştirince geçici mutluluklar nede güzel olurdu

Anlık tebessüm

Anlık huzur

Anlık sen dolu zamanlar

Anlık olması uzak ihtimal olan biz

Gözünü açana kadar her yer sen…

Herşey biz ..