Çocukken kurduğumuz düşlerimiz vardı
Kim aldı onları ?
Kaçını sattık ekmek parasına
Kaçını yare , yarene
Oturduğumuz her yer dev ekran sinema salonuydu..
Bir bisikletimiz olurdu, bir patenimiz..
Sınır yoktu
Sınır koyan da
Gerçeklerden en uzak olduğumuz zamanlar
Servet bilirdik babamızın gülümsemelerini
Kurardık uçsuz bucaksız hayallerimizi…
Ne zaman ki her hayali hüsranla finallendirdik..
O vakit acıyı göz yaşını öğrendik.
Daha küçük daha uzun süreli hayallerimiz oldu
Hayalleri hayatımızın baş köşesinden hiç atamadık, birde bisikleti…
Bize alınmayanı evlada alma hayali…
Zaman geçtikçe öğreniyorduk aslanı babadan
Hayaller yine aynı zaman dahada uzuyor..
Hayaller küçülüyor.
Dünya Büyüyor.
Ve boğazda düğümleniyor cümleler…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder