Ağırlaşmış bedenlerle çıktık sonu gelmez umut yollarına. Her sokağı aynı, her şey birbirine benzer. Her zerresi sen diye atıyordu… Sessiz ama bir o kadar hızlı. Her boşluktan sen çıkacakmış gibi umut ederek baktım karanlık sokaklara. Umut etmek ne güzel şeydi. Sessiz, sensiz gecen yıla bedel saatlerde zaman kavramı bitmiş saniyemde dakikamda sen olmuştun artık. Sen varken hayat nefes alıyor yaşam mutlulukla devam ediyordu.
Gidişin ardındaki sır perdesiyle karanlığa dönüşen gündüzlerde buldum kendimi. Önünü görmeye yüz tutmuş gözlerimle aradım seni eski günlerde. Boş amaçlar peşinde koştuğumun farkına vardığım zaman ebedi yalnızlığa mahkûm olduğumu anlamıştım. Ebedi yalnızlık…
Her şey sen iken Her nesneyi sen gören gözlerde yoktu başka düşünceler. Derin boşluklar içinde tek başına yaşama tutunma savaşıydı artık ölümü bekleyen yaşantım.
Bugün denizde bekledim seni, gelen her gemiyi izleyip sanki içinden sen çıkacakmışçasına. Biranda gidenlere takıldı gözlerim, senin orada olduğunu düşünerek uzanmak istese de ellerim tutamadı tıpkı gidişin gibi…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder